«Ο Τζιμ Τζάρμους είπε κάποτε ότι θα προτιμούσε να γυρίσει μια ταινία για έναν άνθρωπο που πάει περίπατο με τον σκύλο του παρά για τον αυτοκράτορα της Κίνας. Κι εγώ επίσης. Γράφω για ποινικές δίκες -ήμουν συνήγορος σε περισσότερες από επτακόσιες-, αλλά στην ουσία γράφω για τον άνθρωπο, για την αποτυχία, για την ενοχή, για το μεγαλείο του. Είχα έναν θείο που ήταν πρόεδρος σε ορκωτό δικαστήριο. Αυτά τα δικαστήρια είναι αρμόδια για εγκλήματα πρώτου βαθμού, φόνους και ανθρωποκτονίες. Μας περιέγραφε υποθέσεις, που εμείς, ως παιδιά, τις καταλαβαίναμε. Άρχιζε πάντα λέγοντας: «Τα περισσότερα πράγματα είναι πολύπλοκα, και με την ενοχή κάτι τέτοιο συμβαίνει». Είχε δίκιο. Κυνηγάμε πράγματα που είναι πιο γρήγορα από μας και στο τέλος δεν μπορούμε να τα φθάσουμε. Εγώ μιλάω για δολοφόνους, εμπόρους ναρκωτικών, ληστές τραπεζών και πόρνες. Έχουν κι αυτοί τις ιστορίες τους και δεν διαφέρουν πολύ από μας. Όλη μας τη ζωή χορεύουμε πάνω σε μια λεπτή κρούστα πάγου• από κάτω κάνει παγωνιά και πεθαίνεις γρήγορα. Κάποιους δεν τους αντέχει ο πάγος και σπάει. Αυτή είναι η στιγμή που μ” ενδιαφέρει. Αν έχουμε τύχη, δεν συμβαίνει τίποτα και συνεχίζουμε να χορεύουμε. Αν έχουμε τύχη.» Φ.φον Σίραχ.
Στο βιβλίο του αυτό με τη ψύχραιμη κι υπομονετική συγγραφική του φωνή ο Γερμανός δικηγόρος και συγγραφέας Φέρντιναντ φον Σίραχ σαν ένας άλλος Ρέυμοντ Κάρβερ μας διηγείται 11 μικρές πλην μεστότατες αληθινές αστυνομικές ιστορίες. Η λακωνική σχεδόν ειρωνική του αφήγηση δημιουργεί ένα κομματιαστό, αυθεντικό θρίλερ όπου οι ετερόκλητοι ήρωες-πελάτες του πρωταγωνιστούν σε σκληρές
κι απίθανες ιστορίες «καθημερινού εγκλήματος».
Μπορεί ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος να σκοτώσει τη σύζυγό του
ενώ ακόμη την υπεραγαπά; Είναι δυνατόν μία νέα και ταλάντουχα κοπέλα να εκπορνευθεί για να σώσει από τη μαφία του τζόγου το λαθρομετανάστη εραστή της; Υπάρχει νόμος που αθωώνει έναν δολοφόνο σε αυτοάμυνα χωρίς εκείνος να αποκαλύπτει ούτε καν το ονοματεπώνυμο του;
«Πήρε το άγαλμα και το εξέτασε. Δεν μπόρεσε να βρει το αγκάθι στο πόδι. Ο Φελντμάγιερ εκνευρίστηκε, ένα αίσθημα που από χρόνια πια δεν το γνώριζε. Οσο περισσότερο το παρατηρούσε τόσο πιο αβέβαιο του φαινόταν αν το γυμνό αγόρι είχε καταφέρει να πιάσει το αγκάθι. Εκείνη τη νύχτα ο Φελντμάγιερ κοιμήθηκε άσχημα. Το επόμενο πρωί παρέλειψε τη βόλτα στο πάρκο και έχυσε τον καφέ του. Εφτασε πολύ νωρίς στο μουσείο και αναγκάστηκε να περιμένει μισή ώρα ώσπου να ανοίξει η είσοδος του προσωπικού. Στην τσέπη του είχε ένα φακό. Ετρεξε σχεδόν στην αίθουσά του, εξέτασε με τον φακό το γλυπτό χιλιοστό προς χιλιοστό. Δεν βρήκε κανένα αγκάθι, ούτε ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη του αγοριού, ούτε στο πόδι του. Ο Φελντμάγιερ σκέφτηκε μήπως το αγόρι είχε αφήσει το αγκάθι να του πέσει. Σύρθηκε γονατιστός γύρω από το άγαλμα και έψαξε το πάτωμα. Υστερα ανακατεύτηκε και έκανε εμετό στην τουαλέτα».
Ο φον Σίραχ μας αποδεικνύει πως όλα είναι δυνατά και πως συμβαίνουν καθημερινά γύρω μας.

http://books.gr/egklhma-184031.html

Ειρήνη Μανδηλαρά.

Τριάντα προσκυνητές, διαφορετικοί από άποψη μόρφωσης , κοινωνικής τάξης κι επαγγελματικής ιδιότητας, ξεκινούν ένα επίπονο ταξίδι που ξεκινά από το Λονδίνο και καταλήγει στο Καντέρμπερυ. Σκοπός τους να τιμήσουν το λείψανο του επισκόπου Τόμας Μπέκετ και συνοδός τους ο ίδιος ο συγγραφέας Τζέφρυ Τσώσερ.
Το ταξίδι είναι μακρύ και για να γεμίσουν το χρόνο τους λαμβάνουν μέρος σε ένα ιδιότυπο διαγωνισμό αφήγησης ιστοριών. Το βραβείο για τον νικητή είναι ένα δωρεάν λουκούλειο γεύμα με την επιστροφή τους στο πανδοχείο Τάμπαρντ. Οι ετερόκλητοι ταξιδιώτες μέσα από τις ηθικοπλαστικές, τις ερωτικές και τις διασκεδαστικές ιστορίες τους σε μία πλοκή που σήμερα θα την χαρακτηρίζαμε άκρως κινηματογραφική, μας γνωρίζουν την καθημερινότητα, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες και γενικότερα τις ιδιαίτερες περιστάσεις της εποχής του ύστερου Βρεττανικού Μεσαίωνα. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τις Ιστορίες του αλλά και τις περιγραφές των πρωταγωνιστών του ζωγραφίζοντας ένα ειρωνικό, επικριτικό πορτραίτο της κοινωνίας αλλά και της εκκλησίας του καιρού του. Το πρωτότυπο βιβλίο στο μεγαλύτερο μέρος του είναι έμμετρο πλην όμως η μετάφραση του έχει γίνει στο πεζό λόγο.
Για το έργο του αυτό ο Τσώσερ απέκτησε μεγάλη φήμη εν ζωή
και κατετάγει σαν ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές
του Μεσαίωνα.

Προσωπικά ξεχωρίζω (βραβεύω) τη Pardoner’s Tale την οποία και συνοπτικά παραθέτω :
Στη Φλάνδρα , στο απώγειο της μαύρης πανώλης , τρεις νεαροί άνδρες κάθονται σε ένα πανδοχείο , τρώγοντας και πίνοντας πολύ πέρα από τις δυνάμεις τους και κάνοντας βαριούς όρκους που είναι άξιοι καταδίκης . Από μπροστά τους, καθώς διασκέδαζαν, περνά ένα φέρετρο και ρωτούν το κόσμο που το συνοδεύει ποιος έχει πεθάνει . Ένας υπηρέτης τους λέει πως ο νεκρός ήταν ένας φίλος που μαχαιρώθηκε στην πλάτη το προηγούμενο βράδυ από έναν κλέφτη που ονομάζεται Θάνατος . Οι νεαροί γλεντοκόποι , νομίζοντας ότι ο Θάνατος μπορεί να βρίσκεται κάπου κοντά κι όχι μακρύτερα από την επόμενη πόλη , αποφασίζουν να τον αναζητήσουν και να τον σκοτώσουν. . Στο δρόμο, οι τρεις άντρες συναντούν ένα γέροντα ο οποίος εξηγεί ότι πρέπει να περιπλανηθεί τη γη μέχρι που να βρει κάποιον πρόθυμο να ανταλλάξει τη νεότητα του για το γήρας . Λέει πως ούτε ο Θάνατος δεν δύναται να πάρει τη ζωή του . Ακούγοντας τον γέρο να μιλά για τον Θάνατο , οι άντρες τον ρωτούν πού μπορούν να τον βρουν , και ο γέρος τους κατευθύνει σε ένα δέντρο στο τέλος του μονοπατιού . Οι άντρες τρέχουν βιαστικά στο δέντρο και βρίσκουν στις ρίζες του οκτώ μόδια γεμάτα με χρυσά νομίσματα, που αποφασίζουν να τα κρατήσουν. Αποφασίζουν επίσης να περιμένουν τη νύχτα για να μεταφέρουν το χρυσό και τραβούν ξυλαράκια για να δούν ποιός από τους τρεις θα πάει στην πόλη για να φέρει τρόφιμα και κρασί . Ο νεότερος από τους τρεις τραβά το κοντύτερο ξυλαράκι. Όταν φεύγει, οι δύο άλλοι αποφασίζουν να τον σκοτώσουν και καρπωθούν το μερίδιο του στο θησαυρό . Ο νεότερος , όμως , θέλει το θησαυρό μόνο για τον εαυτό του , οπότε αγοράζει δηλητήριο , το οποίο προσθέτει σε δύο από τα μπουκάλια του κρασιού που αγοράζει . Όταν ο νεότερος άντρας πλησιάζει το δέντρο, οι άλλοι δύο τον μαχαιρώνουν και στη συνέχεια να κάθονται να πιούν το κρασί τους προτού τον θάψουν . Έτσι , και οι τρεις άντρες τελικώς βρήκαν τον Θάνατο.

Θεωρώ τις Ιστορίες του Καντέρμπερυ ένα ευφυέστατο και διαχρονικό βιβλίο, αυτό που στη βιβλιοπωλική γλώσσα αποκαλούμε must!

http://books.gr/–418072.html

Ειρήνη Μανδηλαρά.

STILL ALICE – ΑΛΙΣ ΧΑΟΥΛΑΝΤ

Η βιοψυχολόγος Δρ. Lisa Genova στο λογοτεχνικό της ντεμπούτο χρησιμοποιεί το πολύτιμο υλικό που έχει συλλέξει στα χρόνια της κλινικής της εμπειρίας για να σμιλέψει μία γυναίκα, την ηρωίδα του βιβλίου της, Άλις Χάουλαντ.
Η 50χρονη Άλις μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς τόσο στο εργασιακό όσο και σε προσωπικό επίπεδο είναι μία διακεκριμένη γλωσσολόγος που κάνει λαμπρή καριέρα στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
Μία λαμπρή καριέρα που συνδυάζει θαυμάσια με το ρόλο της ως μητέρας τριών ενήλικων παιδιών και με το ρόλο της συζύγου
του εξίσου επιτυχημένου καριερίστα άνδρα της Τζον.
Ο Σεπτέμβριος του 2003 θα σήμαινε απλά την αρχή ενός ακόμη φθινοπώρου στη ζωή της, εάν η Άλις επιστρέφοντας μία μέρα στο σπίτι της δεν έχανε ξαφνικά το προσανατολισμό της. Εάν δεν στεκόταν στην άκρη του δρόμου μη γνωρίζοντας που βρίσκεται και ποιά κατεύθυνση να ακολουθήσει. Τόσο οι συνάδελφοι καθηγητές στο Πανεπιστήμιο όσο κι οι φοιτητές της εκθείαζαν την πάντα οξύτατη μνήμη της και τη μεγάλη της ικανότητα στη παράδοση των μαθημάτων στο αμφιθέατρο της σχολής. Τώρα στέκει εκεί, πάνω στην έδρα, μη μπορώντας να θυμηθεί το θέμα της διάλεξης της, ανακατεύοντας νευρικά τα χαρτιά της.
Η Άλις ξεχνά πλέον τα ονόματα των ανθρώπων που μόλις της έχουν συστήσει. Ξεχνά να πλυθεί. Δεν μπορεί να εντοπίσει το μπάνιο στο σπίτι της. Χάνει τις πτήσεις της. Δεν μπορεί να παραδώσει τα μαθήματα της.Δεν θυμάται πια τα γενέθλια των παιδιών της και τις ηλικίες τους.
Ποιό παιδί της είναι το μεγαλύτερο και ποιό το μικρότερο.
Η Άλις ρωτά και λέει τα ίδια πράγματα πολλές φορές στη διάρκεια μίας συζήτησης. Αισθάνεται πιεσμένη, πολύ κουρασμένη κι η φάση της εμμηνόπαυσης που περνά, γνωρίζει, πως δεν τη βοηθάει καθόλου.
Αποφασίζει κι επισκέπτεται τη γιατρό της, η οποία μετά από μία σειρά εξετάσεων, της ανακοινώνει πως πάσχει από τη πρώιμη μορφή της Νόσου Αλτσχάιμερ. Η Άλις πληκτρολογεί στη μηχανή αναζήτησης του υπολογιστή της «Νόσος Αλτσχάιμερ» και πατά το κουμπί.
Αρχίζει να ανακαλύπτει τι μπορεί να της κάνει αυτή η ασθένεια, που μοιάζει περισσότερο με ένα ύπουλο, σιωπηλό τέρας, αφήνοντας την άθικτη εξωτερικά, κατατρώγοντας την όμως εσωτερικά.
Καταλαβαίνει πως τα φάρμακα που της έδωσαν δεν είναι παρά τα χαλασμένα νεροπίστολα που προσπαθούν να σβήσουν μία πυρκαγιά που διαρκώς θεριεύει. Οι νευρώνες του εγκεφάλου της θα εξακολουθούν μέρα με την ημέρα να πεθαίνουν ο ένας πίσω από τον άλλον χωρίς να μπορεί τίποτε να το ανακόψει αυτό.
Ο πανικός διαδέχεται την άρνηση και δίνει κατόπιν τη σειρά του στην απελπισία. Η Άλις εύχεται να είχε πάθει καρκίνο. Το καρκίνο θα μπορούσε να τον πολεμήσει. Με το καρκίνο θα είχε τουλάχιστον μία ελπίδα. Η Άλις λίγο πριν χάσει ολότελα τον εαυτό της γράφει μία επιστολή με παραλήπτη την άλλη Άλις του εγγύτατου μέλλοντος της.
Ένα γράμμα που αν αυτή η άλλη Άλις το ανακαλύψει κι ακολουθήσει τις οδηγίες του, θα λυτρωθεί. Η άλλη Άλις έρχεται γρήγορα έχοντας πλέον ξεχάσει τι σημαίνει λύτρωση. Η άλλη Άλις θυμάται όμως ακόμη τι σημαίνει αγάπη.
Η αγάπη δε ζει στο μυαλό, ζει στη καρδιά και μπορεί να την αισθανθεί.

STILL ALICE – Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ALICE.

Σήμερα περίπου 35.000.000 άνθρωποι παγκοσμίως έχουν διαγνωσθεί με τη Νόσο Αλτσχάιμερ. Έως το 2050 εκτιμάται πως οι ασθενείς με Αλτσχάιμερ θα ξεπεράσουν τα 100.000.000. Στην Ευρώπη οι πάσχοντες από άνοια είναι 7.300.000 εκ των οποίων οι 200.000 στη πατρίδα μας.
Η Νόσος Αλτσχάιμερ εντοπίζεται συνήθως σε ανθρώπους άνω των 65 ετών αν κι η πρώιμη μορφή της μπορεί να προσβάλλει ανθρώπους ακόμη και 30 ετών! Στα πρώτα στάδια της νόσου το συνηθέστερο αναγνωρισμένο σύμπτωμα είναι η απώλεια μνήμης κι η δυσκολία στην επαναφορά στη μνήμη πρόσφατων γεγονότων.
Η γενετική προδιάθεση κι η αύξηση της ηλικίας είναι οι μη τροποποιήσιμοι παράγοντες για την εμφάνιση της Άλτσχάιμερ.
Οι τροποποιήσιμοι παράγοντες έχουν να κάνουν με παθήσεις
όπως ο διαβήτης, η υπέρταση, η παχυσαρκία, η κατάθλιψη, το άγχος.
Μεγάλο ρόλο παίζει και το νοητικό απόθεμα. Ο δείκτης νοημοσύνης, η εκπαίδευση, το επάγγελμα, οι πνευματικές και κοινωνικές δραστηριότητες καθώς και οι διατροφικοί παράγοντες.
Η Νόσος Αλτσχάιμερ είναι θανατηφόρα κι από πολλούς επιστήμονες χαρακτηρίζεται ως η επιδημία του 21ου αιώνα.
Μεγάλες μελέτες παγκοσμίως βρίσκονται σε εξέλιξη τόσο για τη πρόληψη όσο και για τη θεραπεία της,
Η χώρα μας έχει ήδη αναπτύξει εθνικό σχέδιο δράσης για την Άνοια και τη Νόσο Άλτσχάιμερ με αιχμή την αντιμετώπιση των ιατρικών και των κοινωνικών επιπτώσεων της μέσα από ιατρεία μνήμης, μέσω δημιουργικής απασχόλησης των ασθενών, μέσω εκπαίδευσης και ψυχιατρικής υποστήριξης των φροντιστών κι ενημερωτικών ομιλιών για το κοινό.
Η μητέρα μου απεβίωσε στις 3 Φεβρουαρίου τρέχοντος έτους, στα 74 της χρόνια, περίπου 5 χρόνια αφότου διεγνώσθη με τη Νόσο Αλτσχάιμερ.
Μέχρι το τέλος των ημερών της πάλεψε δυνατά και με πίστη χάνοντας με αξιοπρέπεια την άνιση αυτή μάχη, αποδεικνύοντας πως υπάρχει ζωή ακόμη και χωρίς μνήμη.

http://books.gr/catalog/product/view/id/186589/

Ειρήνη Μανδηλαρά.